In tegenstelling tot Oberleutasch, had Unterleutasch voor de 19e eeuw geen eigen kerk. De inwoners van Unterleutasch maakten gebruik van de parochie in het Beierse Mittenwald, waar ze sinds oudsher toe behoorden. Pas in 1803 verleende een hofdecreet van keizer Franz II toestemming om een kerk te bouwen, maar door de oorlogsomstandigheden van 1805 en de daaropvolgende Beierse overheersing kon het bouwplan niet worden gerealiseerd. Pas halverwege 1827 werd een decreet van het hovekantoor goedgekeurd voor de bouw. Aan het einde van datzelfde jaar werd er uiteindelijk definitief mee begonnen: Onder toezicht van gemeentevertegenwoordiger Matthias Reindl als bouwdirecteur en onder de verantwoordelijke wegenbeheerder Johann von Klebelsberg, aan wie de bouwplannen waarschijnlijk te danken zijn, bouwde Josef Waldhart uit Imst de kerk en het pastoriegebouw tot eind 1829.

Er ontstond een sobere navolging met een ingetrokken, recht aansluitend koor. Beide bouwdelen hebben een schilddak, dat door een toren in het westen wordt doorbroken. Via de in 1955 aangebrachte tochtportaal betreedt men het interieur met de ronde, voormalige doopkapel en het orgelplatform in het voorste gedeelte, waaraan een vierkant, door halfronde ramen verlicht langhuis met een platte hangende koepel is toegevoegd. De westelijke open boogstructuur leidt naar het tongewelfd, rechthoekige koor. Unterleutasch,